Yıldız

    

   

Ardımdan sanki beddua etmiş gibi her defasında '' O olsa böyle yapmazdı'' diyorum...

Hiç bir şeyi başa alamıyorum.

Ne eski beni, ne de onu geri getiremiyorum

Üzülüyorum derin bir ''Ah!'' çekip dönüyorum anlamsız hayata devam ediyorum... 

Ben aslında hala inanıyorum bir gün bir şekilde doğru şeylerin karşıma çıkacağına...

Ama bir yandan korkuyorum 60 yaşına gelip hala inanmaya devam edersem? 

Mesela hala ışıl, ışıl bir şehirde yaşadığımı unutup inatla kafamı kaldırıp yıldızları görmeye çalışırsam.?

Tüm gerçekçiliğimi bir kenara bırakırsam...

Aptala yatmanın ne denli acı verdiğini hep unutursam...

Bazen söyleniyorum kendime ''Denemekten bıkmalı insan.'' 

Denemekten bıkıp anlamalı kendini gerçeğe alıştırmalı.

Mesela anlamalı artık, dinlediği şarkıda kimin gözlerini düşünüyorsa o gelmiyor boşa...

Duman altı mekanlarda aşk aramayı ya da aşka içmeyi bırakmalı. 

Dejenere zihinlerin olduğu toplumda; söyledikleri yaptıklarından uzak olan tutarsız şahsiyetlere inanmayı kesmeli...

Neden umudunu yitiremiyor insan?

Çirkin görünmeyi önemsemeyecek kadar seviyorum yalnızlığımı.. 

Fakat biliyorum ki bilgisayarı kapattıktan sonra derin bir nefes almak için balkona çıktığımda kafamı kaldırıp yine yıldızları görmeye çalışacağım...