Parmak Uçlarımızda Yaşıyoruz Hayatı...

Parmak uçlarımızda yaşıyoruz hayatı.

Olduğu gibi kabul ederek, topuk seslerimizi duyurmadan korkarak sessizce.

Adım atmayı unuttuk sadece gelmesini bekliyoruz bir şeylerin...
 İmtina ediyoruz konuşmaktan,koşmaktan, yorulmaktan.
Çocuklukta Superman zannederken kendimizi.
O günlerden kalma; " ya salıncağı bir başkası kaparsa?" korkusunu bile bastırarak yaşıyoruz.
Kaybettiklerimizin ardından baka kalıyoruz.

Şehir büyüyor biz küçülüyoruz.
Görmezden geliyoruz her şeyi...
Çabasız "kısmet" lafına bağlıyoruz ilişkilerimizi.

Bir ip üzerinde korkularımız düşersek toparlanamayız diyerek geçiştiriyoruz arzuladıklarımızı.

Parmak uçlarımızda yaşamayı benimsedikçe kendimizce güvende zannettiğimiz her şeyi yıkıyoruz...

 Sevgiler Nes