Kibir

Kuytu yerlerde bir anda ağlıyorum.

Gülmek yerine ağlamak da benim tercihim.

Bu acı da benim.

Bu boşluk hissi de.

Yaşadığımı ancak böyle anlıyorum belki de.

Daha bir güçleniyorum içimde öldürdüğüm şeylerle.

Yeni bir ben yaratıyorum kendime.

Yeni cümleler ekleniyor haneme.

Tavrım değişiyor, duruşum, sigarayı tutuşum.

Her yenildiğim de daha dik duruyorum.

Hiç olmamış gibi yapıyorum.

Bu gurur da benim.

Bu kibir de...

Gülüşüm değişiyor, ses tonumda. 

Farklı bir pencere açılıyor önüme eğilmeyi unutuyorum.

Mütevazı olmayı bırakıyorum.

Bu sefer ben öğretiyorum hayatı.

Bakışlarım değişiyor, makyajım da.

İnsan zamanında ne yaşadıysa ona bürünüyor.

Belki  eski ben değilim ama bu güçlü halim çok seviliyor...
Lady Nietzsche

01.03.2014 
Mersin